historia

2019 rok był wyjątkowy w historii siatkarskiego klubu z Kędzierzyna-Koźla, który obchodził 25-lecie istnienia. W kolejnym odcinku historycznych wspomnień Sebastian Świderski, Paweł Zagumny i inni wspominają lata 2009-2014.

W oddziale dla młodzieży Miejskiej Biblioteki Publicznej "Studnia - Otwarta Kultura", odbyło się spotkanie z tancerką, choreografką i dr sztuk muzycznych Zofią Czechlewską, która jest również autorką albumu pt. "Historia tańca".

Jest najdłuższą ulicą Koźla. Ma 1722 metry i niemal na całym odcinku przebiega w pobliżu koryta Odry. Zaraz po II wojnie światowej był to najważniejszy trakt w mieście. Przy nim mieściła się radziecka wojskowa komendantura. Przez długi czas ulicą Łukasiewicza odbywał się cały ruch kołowy do jedynego istniejącego wówczas mostu drogowego na Odrze, dzięki któremu Koźle mało połączenie z miejscowościami położonymi po prawej stronie rzeki.

Konferencja naukowa pt. „Archeologia Ziemi Kozielskiej i Górnego Śląska” odbędzie się w Kędzierzynie-Koźlu 21 listopada.

Eksponaty zgromadzone w kozielskim muzeum przekraczały w 1942 roku liczbę 20 tys. Do dziś nie wiadomo, jak cenny był to zbiór i co się z nim stało podczas drugiej wojny światowej.

Hans Adam Otto von Heydebreck, od którego nazwiska wywodzi swoją nazwę przedwojenny Kędzierzyn, odsiadywał wyrok w kozielskim więzieniu, przekonuje Bogusław Rogowski, miłośnik historii z naszego miasta. Wszystko wskazuje na to, że był tam osadzony przez sześć miesięcy, tuż po klęsce puczu monachijskiego.

Początki MZK sięgają 1967 r., kiedy to zrodziła się koncepcja utworzenia komunikacji miejskiej. Choć cztery gminy zostały scalone w jeden organizm dopiero w 1975 r., to już kilka lat wcześniej powołano Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacji. Na tymczasową siedzibę wybrano budynki po starej gorzelni i przetwórni owoców, mieszczące się w sąsiedztwie kędzierzyńskiego dworca PKP. Lokalizacja ta aż do dziś nie uległa zmianie. Natomiast przewoźnik w ciągu pół wieku przeszedł całkowitą metamorfozę, zarówno pod względem technologicznym, jak i wizerunkowym.

Wszystko wskazuje na to, że w budynku określanym mianem lamusa na kozielskim wzgórzu zamkowym znajdowało się pierwsze w naszym mieście… ogrzewanie podłogowe. W lamusie natrafiono bowiem na piec, który służył do ogrzewania obiektu, a ciepło najprawdopodobniej rozprowadzane było po budynku specjalnymi wyciągami.

W czasach Polski Ludowej święto ludzi pracy kojarzyło się przede wszystkim z pochodami pierwszomajowymi. Dla jednych był to przykry obowiązek, dla innych dzień radości i zabawy. Dzięki fotografiom Bogusława Rogowskiego z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych możemy sobie przypomnieć, jak wyglądały pochody w Kędzierzynie-Koźlu.

W historii Koźla spotykamy wiele wybitnych osobistości, które swoją działalnością odcisnęły silne piętno, zauważalne po dziś dzień. Jedną z nich był starosta śląski Johann von Oppersdorff, dobry gospodarz, który potrafił patrzeć w przyszłość.

W marcu 1994 roku z rozpadającego się Chemika wyodrębniono sekcję siatkówki. Powstał nowy klub, który szybko stał się jednym z najbardziej utytułowanych w Polsce. W ciągu 25 lat siatkarze z Kędzierzyna-Koźla zdobyli siedem tytułów mistrzowskich, pięć srebrnych i jeden brązowy medal. Do tego wywalczyli siedem Pucharów Polski, cztery razy wystąpili w Final Four Ligi Mistrzów – raz stanęli na najniższym stopniu podium oraz zajęli drugie i trzecie miejsce w Pucharze CEV.

Mówiąc o zamku w Kędzierzynie-Koźlu, większość z nas wskaże na Koźle. Jednak przez stulecia innym ośrodkiem władzy książęcej były Sławięcice. Już w średniowieczu istniała tam warownia piastowska. Rozkwit miejscowości nastąpił w XVIII i XIX wieku. W miejsce starego zamku zbudowano przepiękny pałac.

Rozwój miejscowości uwarunkowany jest wystąpieniem odpowiednich czynników. W przypadku Kędzierzyna była to linia kolejowa, która w połowie XIX wieku przecięła tę miejscowość, przyczyniając się do powstania w krótkim czasie silnego organizmu miejskiego.

Ponad sto lat temu mówiono na nią Lindenstrasse, czyli Lipowa. W 1945 roku, gdy do Kędzierzyna wkroczyła Armia Czerwona, nazwano ją imieniem Józefa Stalina. Osiem lat później, po śmierci tyrana, wraz z nastaniem odwilży w państwach bloku wschodniego jej patronem został dowódca II Armii Wojska Polskiego - generał Karol Świerczewski. Taka nazwa ulicy przetrwała aż 45 lat, do 1 stycznia 1998 roku.

- Kilka lat temu zgłosiła się do mnie pewna pani z pytaniem, czy na podstawie czarno-białego zdjęcia mógłbym namalować i odtworzyć obraz, który zaginął przed laty. Wyjątkowość tej propozycji była o tyle niezwykła, że chodziło o zaginiony podczas II wojny światowej obraz Jana Matejki „Chrzest Warneńczyka”, z którym związana jest niesamowita historia, opisana w bestsellerze Macieja Siembiedy pt. „444”. Zdaniem znawców tematu w obrazie zakodowana jest przepowiednia dotycząca losów świata - mówi kędzierzyńsko-kozielski artysta plastyk Grzegorz Fuławka.