Urodził się w 1894 roku w Egipcie. Był najstarszym synem niemieckiego kupca Fritza Heßa i jego żony Klary. W sierpniu 1914 r., wbrew woli ojca, jako ochotnik zgłosił się do armii niemieckiej. W marcu 1918 r. po przejściu testów kwalifikacyjnych rozpoczął szkolenie na pilota, a w październiku oficjalnie wstąpił do Jagdstaffel 35B, bawarskiej eskadry myśliwców stacjonujących w Givry w Ardenach. Nie zdążył już zestrzelić żadnego samolotu, bo I wojna światowa się skończyła, a eskadra myśliwców Heßa, podobnie jak większość innych jednostek lotnictwa Niemiec, została rozwiązana (w podobnej sytuacji znalazł się również Göring). Upadek Cesarstwa Niemieckiego odebrał jako katastrofę narodową.
W 1930 roku został przewodniczącym Centralnej Komisji Politycznej NSDAP, a w grudniu 1932 r. delegatem do Reichstagu. Od 21 kwietnia 1933 r. był zastępcą führera w NSDAP. 1 grudnia 1933 r. wszedł w skład rządu Adolfa Hitlera jako minister bez teki.
Pod koniec lipca 1940 r. Hitler wezwał Heßa i zakomunikował mu, że nie chce walczyć z Wielką Brytanią. Pierwszy lot w sprawie pokoju z Brytyjczykami i niedopuszczenia do wojny na dwa fronty, Heß wykonał prawdopodobnie 21 grudnia 1940 r. do Berna, gdzie mógł spotkać się z Samuelem Hoare - brytyjskim przeciwnikiem prowadzenia wojny. Drugi lot w tej samej sprawie odbył 18 stycznia 1941 r.
Następnie 10 maja 1941 r. Heß wystartował samotnie samolotem Messerschmitt 110 z Augsburga i poleciał do Wielkiej Brytanii. Leciał nisko, by nie zostać namierzonym przez radary. Zorientował się, że nad terytorium brytyjskim został jednak wykryty, ale nie zestrzelono jego maszyny. Ze swojego samolotu wykonał skok ze spadochronem i były to ostatnie chwile jego życia na wolności.16 maja Heß pod zbrojną eskortą pojechał do Londynu, gdzie spędził 4 dni w londyńskim więzieniu Tower. Został potraktowany jako jeniec wojenny i zakwaterowany w willi. 16 czerwca 1941 r. w akcie desperacji rzucił się z pierwszego piętra łamiąc nogę. Został poddany badaniom lekarzy psychiatrów i umieszczony do końca wojny w szpitalu psychiatrycznym. Możliwe, że Heß celowo udawał niezrównoważonego, ponieważ na mocy ustaleń konwencji genewskiej, jako psychicznie chory, musiałby zostać odesłany do Niemiec. Dokumenty dotyczące pobytu Heßa na terenie Wielkiej Brytanii, w tym rozmów z Brytyjczykami, zostały utajnione na 75 lat.
Nawiązywanie kontaktów z wrogiem bez wiedzy Hitlera było uznawane za zdradę stanu. Niemcy podali w oficjalnym komunikacie, że Heß poleciał w odruchu szaleństwa i od jakiegoś czasu cierpiał na zaburzenia halucynacyjne. Hitler twierdził, że jeśli Heß wróci do Niemiec, to powinien zostać uśmiercony lub umieszczony w szpitalu psychiatrycznym.
Wieczorem 10 października 1945 r. Heß trafił do Norymbergi, gdzie wraz z innymi nazistowskimi funkcjonariuszami wysokiej rangi miał zostać osądzony za zbrodnie wojenne przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy. 16 listopada Heßa skonfrontowano z jego dwiema byłymi sekretarkami: Ingeborg Speer i Hildegard Fath, ale nie przyznał się, że je zna. Kiedy przedstawiono mu dawnych towarzyszy, takich jak Göring, również ich nie rozpoznał. Podczas procesu wielokrotnie odpowiadał na pytania słowami: „Nie wiem”. „Nie mogę sobie przypomnieć”.
Ostatecznie został skazany na karę dożywocia za spiskowanie z innymi nazistowskimi przywódcami w celu popełnienia przestępstw oraz za zbrodnie przeciwko pokojowi (planowanie i przygotowywanie wojny oraz uczestnictwo w niemieckiej agresji przeciwko Austrii, Czechosłowacji i Polsce). Stwierdził, że niczego nie żałuje. Od 18 lipca 1947 r. Heß odbywał karę w więzieniu Spandau w Berlinie, gdzie spędził czterdzieści lat. W wieku 93 lat powiesił się na przedłużaczu elektrycznym w altance ogrodu więziennego.
Napisz komentarz
Komentarze