W 1719 roku na 300 morgach hrabia Adolf von Hoym założył piece hutnicze i sprowadził robotników cudzoziemskich do pracy przy produkcji. Otrzymał 40-letni przywilej na produkcję blach prolongowanych przez Prusy. W 1819 roku wieś uwolniła się od pańszczyzny. W 1830 roku liczyła ona 7 chłopów, 12 zagrodników i 44 chałupników. Areał ziemi wynosił 840 morgów, w tym 609 morgów ziemi ornej, 100 morgów ogrodów, 117 morgów łąk. Szkoła z 2 nauczycielami miała 195 uczniów z Medar i Lenartowitz.
Ludność w 1855 roku wynosiła 842 mieszkańców, w 1861 roku 1059, a w 1925 roku 975, w tym 830 mówiących po polsku. Podczas plebiscytu w Blachowni za Polską głosowało 276 osób, zaś za Niemcami 215 na 491 osób uprawnionych (w tym 100 emigrantów); w powiecie kozielskim za Polską głosowało 25,1 % a za Niemcami 74,9 %.
W związku z niekorzystnym podziałem obszaru plebiscytowego w 1921, tutejsza okolica była terenem ciężkich walk podczas III powstania śląskiego. I tak 6 maja 1921 roku z Łabęd wyruszył 1 katowicki pułk piechoty im. Józefa Piłsudskiego pod dowództwem ppor. Walentego Fojkisa, który 7 maja 1921 roku zajął Sławięcice i Blachownię. Po zakończeniu powstania ziemie te zostały przyłączone do Niemiec.
W 1935 roku ludność wioski liczyła 1053 osoby. W 1936 naziści na stałe zmienili nazwę na Blechhammer. Po wybudowaniu Kanału Gliwickiego (zwanego początkowo Adolf Hitler Kanal, którego budowa trwała od 1934 do 1938r.) w 1939 roku pochodząca z Berlina spółka Mineralolbau GmbH rozpoczęła w Blechhammer budowę zakładów hydrogenizacji węgla. Głównym produktem była benzyna syntetyczna otrzymywana w procesie uwodornienia węgla dostarczanego z pobliskich kopalni na Śląsku. Zakład został wybudowany przez tysiące więźniów, robotników przymusowych i jeńców wojennych z całego świata zgromadzonych w tutejszych obozach pracy. Rozciągały się one pomiędzy miejscowościami Ehrenforst (Sławięcice) i Blechhammer (Blachownia).
W 1944 roku lotnictwo amerykańskie (15 Armia Powietrzna Stanów Zjednoczonych) rozpoczęło ofensywę bombową przeciwko rafineriom położonym na Śląsku, w tym rafinerii Oberschlesische Hydrierwerke Blechhammer (w źródłach amerykańskich określanej jako „Blechhammer North”).
W czasie 16 nalotów między 07.07.1944 a 26.12.1944, zakłady zostały w poważnym stopniu zniszczone i unieruchomione. Produkcji nie wznowiono przed nadejściem ze wschodu Armii Czerwonej, która zajęła Blechhammer 31 stycznia 1945 roku. Rosjanie przeprowadzili całkowity demontaż, a raczej dokonali całkowitego zniszczenia fabryki, wywożąc jej pozostałości, dlatego poziom zniszczeń osiągnął 100 procent, zarówno w urządzeniach, jak i aparaturze.
W grudniu 1945 roku Blachownia Śląska (taka nazwa wtedy obowiązywała) została gminą. W 1946 roku liczba mieszkańców wynosiła 505 osób na terenie Ziem Odzyskanych (I okręg administracyjny – Śląsk Opolski). Sześcioletni plan rozwoju z lat 1950-1955 przewidywał w Blachowni budowę wytwórni smoły i benzolu w Zakładach Koksochemicznych „Blachownia” (później Zakłady Chemiczne Blachownia, obecnie Holding Blachownia). Produkcję uruchomiono w 1952 roku, a w 1953 zaczęto budować elektrociepłownię „Elektrownia Blachownia”, którą ukończono w 1957 roku.
W czasie reformy administracyjnej kraju 25 września 1954 roku powołano na terenie powiatu kozielskiego 30 gromad, w tym gromadę Blachownia Śląska, obejmującą Blachownię i Lenartowice. W 1961 dołączono do niej Cisową i Miejsce Kłodnickie.
1 stycznia 1973 roku Blachownię Śląską przyłączono do Kędzierzyna, wtedy też stała się jego dzielnicą. W 1975 roku nastąpiło połączenie miast Kędzierzyna, Koźla i Sławięcic wraz z trzema wsiami: Lenartowicami, Miejscem Kłodnickim i Cisową, co dało początek dzisiejszemu miastu Kędzierzyn-Koźle, które obecnie liczy nieco ponad 52 000 mieszkańców.
Dzisiejsza Blachownia to peryferyjna dzielnica, która swój rozkwit ma już dawno za sobą. Pomimo tego, swoim urokiem, a szczególnie historią, dorównuje innym dzielnicom Kędzierzyna-Koźla, a nawet je przewyższa.
Napisz komentarz
Komentarze