Samuel Mikovíni studiował na uniwersytecie w Norymberdze, w Aldorfie oraz Jenie, gdzie w roku 1723 otrzymał tytuł geodety-inżyniera. Studiował również kartografię w Wojskowej Akademii w Wiedniu. W 1725 roku przeniósł się do Bratysławy, gdzie objął urząd inżyniera-matematyka bratysławskiej żupy. Podczas swojej pracy poświęcał się głównie organizacji i zabezpieczaniu miasta przed powodziami ze strony często wylewającego Dunaju.
Był również autorem map terenu całych Węgier, które weszły w skład dzieła autorstwa Mateja Beli pt. „Notitia Hungariae novae historico geografica”. Jego zadaniem było odnalezienie i poprawienie błędów znajdujących się na starszych mapach Węgier oraz sporządzenie nowych, dokładniejszych, które opracował według własnej, innowacyjnej metody. Wykorzystywane one były nie tylko w celach wojskowych, ale też gospodarczych.
Jako znakomity znawca słowackich terenów i świetny kartograf, w sierpniu 1744 roku Samuel został poproszony przez cesarzową Marię Teresę o opinię w sprawie zagadnień bezpieczeństwa granicy morawsko-słowackiej. Przedstawił plan obrony państwa przed zakusami króla pruskiego Fryderyka II Wielkiego. Został on zaakceptowany bez żadnych zastrzeżeń, a autor otrzymał nominację na inżyniera wojskowego i stopień majora.
Od września 1744 roku rozpoczął pracę i dołączył do korpusu Franciszka Esterházego, z którym wyruszył w kierunku Śląska. Gdy na początku 1745 roku znalazł się w Raciborzu, wojska węgierskie dostały zadanie zdobycia twierdzy Koźle. Na naradzie dowództwa obecny był również kartograf, który odegrał decydującą rolę w przygotowaniu ataku. Dzięki informacjom szpiega atak został tak dobrze przygotowany, że oddział austriacko-węgierski w ponad godzinę zajął miasto.
Po zdobyciu Koźla Mikovíni, zostawszy komendantem twierdzy, otrzymał zadanie przeprowadzenia niezbędnych prac w celu podniesienia jej wartości bojowej. W krótkim czasie, od maja do sierpnia 1745 roku, wzmocnił obwałowania reduty, dokończył budowę drogi zamkniętej, uzupełnił brakujące palisady przy fosie okalającej twierdzę, a przede wszystkim dokończył budowę rawelinów w narożach Luizy i Fryderyka. Zakończył też prace inżynierskie na przyczółku mostowym. Samuelowi udało się sfinalizować wcześniejsze, wstrzymane podczas wojny, roboty inżynierów pruskich, co zważywszy na krótki okres, trzeba uznać za duży wysiłek organizacyjny i finansowy, nie wspominając o kunszcie inżynierskim Mikovíniego.
Wykorzystując swoją wiedzę i zdolności kartograficzne, Słowak sporządził plan Koźla i fortyfikacji. Przedstawia on rys sytuacyjny szturmu z maja 1745 roku oraz rozplanowanie wojsk pruskich i kierunki ostrzału artyleryjskiego z sierpnia tego samego roku. W dolnej części wyrysował również profil rzeki i jej brzegów. Najciekawszą jego częścią jest weduta umieszczona w dolnej części planu. Mikovíni jego kreślenie zakończył zapewne wkrótce po opuszczeniu twierdzy, tj. po 6 września 1745 roku. Jego doświadczenie w kierowaniu pracami fortyfikacyjnymi oraz doświadczenie i wiedza, jaką posiadał, spowodowały odtworzenie z detalami wizerunku miasta.
Na planie zostały ujęte fortyfikacje ziemne wraz z systemem palisad, fosy, koszary oraz wszystkie ważniejsze budynki użyteczności publicznej: zamek, ratusz, bramy miejskie, kościoły. Dzięki dużej dokładności możemy zobaczyć, jak wyglądało Koźle w połowie XVIII wieku.
Biorąc pod uwagę, że nie zachowały się plany projektodawcy twierdzy w Koźlu – Corneliusa von Wallrawe, praca Mikovíniego jest najstarszym, zachowanym po dziś dzień, wizerunkiem twierdzy kozielskiej. Na podstawie weduty sporządzonej przez tego genialnego kartografa zostały opracowane późniejsze wizerunki miasta, co podaje w wątpliwość, czy ich autorzy w ogóle byli w Koźlu. Również austriaccy inżynierowie wojskowi przez cały XVIII i XIX wiek opierali swoją wiedzę na temat fortecy właśnie na podstawie pracy Samuela Mikovíniego.
Napisz komentarz
Komentarze