W historii kolei żelaznej w naszym regionie nie brak nieszczęśliwych wydarzeń. Wśród nich dwa były szczególnie katastrofalne w skutkach. Dzieliło je 20 lat i niewielka odległość. W oddalonych od Sukowic o ok. 40 km Krzanowicach (pow. raciborski) 25 października 1919 r. zderzyły się dwa składy: osobowy i towarowy. Pociąg osobowy relacji Opawa - Racibórz był przepełniony pasażerami, z których większość szmuglowała wysokoprocentowy alkohol. Ówcześnie w procederze tym uczestniczyły tysiące osób z całego Górnego Śląska. W wyniku zderzenia pociągów, do którego doszło nieopodal stacji w Krzanowicach, straszliwą śmierć poniosło ok. 40 osób. Płomienie, które pojawiły się po zderzeniu maszyn, podsycały w głównej mierze tysiące litrów przemycanego spirytusu.
Przepełnione do granic możliwości były też dwa pociągi pasażerskie, które zderzyły się 12 listopada 1939 r. pomiędzy stacjami Długomiłowice - Zakrzów - Sukowice. Podróżujący wieźli ze sobą artykuły spożywcze, z których większość była reglamentowana przez III Rzeszę. Na dworze mocno śnieżyło, zerwał się też mocny wiatr. Jedna z osób, które pisały o wypadku, to Erwin Fandrych, autor wydanej w 2011 r. publikacji „Pałac z marzeń. Historia Zakrzowa na tle losów rodzin zamieszkujących pałac”. W swoim artykule zamieszczonym w dodatku specjalnym nr 10/2010 do informatora społeczno-kulturalnego gminy Polska Cerekiew „Florian” Fandrych dość szczegółowo opisał skutki, przebieg, bilans i konsekwencje wypadku sprzed 80 lat. Sporo miejsca w opracowaniu, które wciąż dostępne jest w internecie, poświęcił uroczystościom żałobnym przeprowadzonym trzy dni po katastrofie.
„Uroczystości odbyły się niedaleko miejsca katastrofy, przed przystrojonym budynkiem gospody „Kolejowej” (Zur Eisenbahn) w Sukowicach (obecnie budynek GS). W przeważającej większości ofiarami katastrofy byli mieszkańcy powiatu kozielskiego, wywołało to żałobę w wielu okolicznych miejscowościach. Tysiące osób przyjechało do Zakrzowa, aby wziąć udział w uroczystościach. Głowa przy głowie, zatopieni w głębokim milczeniu, obserwowali przemarsz przywódców politycznych, formacji reprezentacyjnych Wehrmachtu, służby ochrony kolei i innych organizacji. Przed budynkiem gospody ustawiono w dwóch rzędach trumny z ciałami ofiar, bezpośrednio przed mównicą ustawiono dwie białe trumny z ciałami dzieci, które zginęły. Przy trumnach zatrzymywali się bliscy ofiar” - pisał Erwin Fandrych.
Według oficjalnych danych końcowych komisji raciborskiej, które były najbardziej wiarygodne, w katastrofie tej zginęło 48 osób, a 80 zostało rannych. „Katastrofa pociągnęła za sobą jeszcze jedną ofiarę śmiertelną” - pisze Piotr Sput z „Nowin Raciborskich” w materiale „Z dziejów górnośląskiej kolei żelaznej - 160 lat linii Racibórz-Chałupki” (27 kwietnia 2007 r.). „Jeden z maszynistów przeżył ją bowiem bez większego szwanku na ciele. Całkowicie załamał się jednak psychicznie. Nie potrafił tych strasznych zdarzeń zapomnieć. W rok po tragedii popełnił samobójstwo, rzucając się w Baborowie pod pociąg”.
Zarówno w przypadku katastrofy w Krzanowicach, jak i w Sukowicach zawinił czynnik ludzki. Pamięć o ofiarach jest wciąż żywa. Świadczą o tym choćby lampiony zapalane na Wszystkich Świętych przy krzyżu na granicy Sukowic i Długomiłowic.
Napisz komentarz
Komentarze